வரமா சாபமா

    தூரம் குழந்தைகளை நம்மிடமிருந்து பிரிப்பதே இல்லை.அதுவும்  காலை 6 மணிக்கு கணினிக்கு சுப்ரபாதம் பாடி, நடு இரவு தாண்டியும் அதற்கு தாலாட்டுப் பாடாத இந்த இணையக்குடுத்தன யுகத்தில், நிச்சயமாக இல்லை.

        2 மகன்களில் பெரியவன் வெளிநாட்டில், சின்னவன் வெளிமாநிலத்தில் .காலையில் கண்விழித்ததும், ஜி.மெயிலிலோ அல்லது ஸ்கைப்பிலோ என் மூத்த பையனை பார்ப்பதே போதும், அவன் எங்க கூடவே தான் இருக்கிறான் என்ற மாயையில் காலத்தை ஓட்ட.

    அவன் அங்கே தன் வேலையைப் பார்த்துக் கொண்டிருந்தாலும், நமக்காகத்தான் ஆன்லைனில் இருக்கின்றான்  என்ற நினைப்பில் வாழ்க்கை ஓடுகிறது.


     என் போன்ற செல்போன் அடிமைகள் உள்ள காலத்தில் அதை அலர்ஜியாக நினைப்பவன் அவன். மேலும் அமெரிக்காவில் யாருக்கு போன் பண்ணப் போகிறேன், கொஞ்ச நாள் கழித்து வாங்கிக்கொள்கிறேன் என்று மடிக்கணினியே சகலமும் என்று இருப்பவன்.அவனுடைய ஒவ்வொரு நாளின் வாழ்க்கையை எங்களுடன் பகிர்பவன்.
  
      அவன் அறை நண்பர்கள் கிருஸ்துமஸ்  விடுமுறைக்காக சொந்த ஊருக்கு சென்று  விட்டதால்  தனியாக  இருக்கிறான்.

     போன மாதம் ஒரு நாள்,பனிப்புயலால் அமெரிக்கா கலங்கிக் கொண்டிருந்த நேரம்.  கண்விழித்திருக்கும் நேரம் எல்லாம் ஆன்லைனில் இருக்கும் மூத்தவன் அன்று வரவில்லை.

.
    லேப்  இ்ல் இருக்கிறானோ இல்லை எதாவது வேலையில் பிஸியோ என்றும் மதியம் அல்லது இரவு ஆன்லைனில் வருவான் அல்லது மற்ற சமயம் போல ஜம்ப்ளோ மூலமாக போனில் தொடர்பு கொள்வான் என்று காத்திருந்தோம். மாலையும் போய் இரவும் வந்தது, அவன் வரவில்லை.


      நானும் ட்விட்டரில் மறைமுகமாக விசாரித்துப் பர்த்தேன், ஒருக்கால் ரோட்ஸ் ஐலேண்ட், ப்ராவிடன்ஸில் கரண்ட் இல்லையோ என்று. ஒரு பதிலும் கிடைக்கவில்லை. இணையத்தி்ல் அவனுடைய நகரத்து செய்திகளில், அவன் பல்கலைக்கழக மாணவனே காரோடு காணவில்லை  என்றும், யாரும் வெளியில் செல்லவேண்டாம் என்றும் அரசின் எச்சரிக்கையை வாசித்ததில் கலக்கம் தான் அதிகரித்தது. எபபடியோ தூக்கம் வராமல் இரவை ஓட்டினோம்.
   
 
    அடு்த்த நாள் விடிந்ததும் அதே நிலைதான். போனை கையிலேயே வைத்துக்கொண்டும்,  இன்டர்நெட்டையும் ஆன் பண்ணி வைத்துக் கொண்டு வருவானா வருவானான்னு காத்திருந்து  அடுத்த நாளும் முடிந்தது. அந்த தவிப்பையும் பட்டபாட்டையும் அனுபவித்தால்தான் உணரமுடியும்.


    இரவு 1 மணிக்கு அவன் ஆன்லைனில் வந்தான்.  இன்டர்நெட்டில் தான் ஏதோ பிரச்சினை எனறான். பனிமழையும் சூறாவளியும் தாக்குவதால் தொடர்பு அறுந்துவிட்டது, பிறகு சரியாகி விட்டது என்றான். நாங்கள் பட்டபாட்டைச் சொன்னதும் தவறு எங்கள் மேல் தான், 2 நாள் பேச முடியாவிட்டால் என்ன ஆகிவிடப்போகிறது? என்று எங்களைத் தான் கேட்டான்.அந்த சமயத்தில் அவனைக் கண்ணால் பார்த்து பேசியதே உலகின் எல்லா துக்கத்தையும் அடித்துக் கொண்டு போய்விட்டது.

    அடுத்த நாள் அவன் மேல் முதலில்  கோபமாகத் தான் வந்தது .எங்களின் வருத்தமறியாத பிள்ளையாக இருக்கிறானே என்று .ஆனால்  நிதானமாக யோசித்துப் பார்த்தால் அவன் சொல்வதும் சரியே.  அந்த நாட்களில் உள்நாட்டிலேயே நான் ஊருககுப் போய்ச் சேர்ந்து போட்ட கடிதம் என் பெற்றோர்களுக்கு கிடைக்க ஒரு வாரமாகும். வெளி நாட்டிலோ ஒரு மாதம் கூட ஆகியிருக்கலாம்.  என் பெறறோர்  எப்படித் தான் இருந்திருப்பார்களோ?

    என் மகன் சொல்வதைப்போல, இந்த தகவல் தொடர்பு புரட்சி நம்மிடம்  இருந்த  தைரியத்தை பறித்துக் கொண்டு  நம்மை அதற்கு அடிமையாகவும்  கோழையாகவும்  தான் ஆக்கியுள்ளது.
                 
                              இது நமக்கு வரமா சாபமா ?யோசிங்களேன்.